Als zoon van een talentvolle kunstschilder,

zag ik in mijn jonge jaren,

niet veel meer dan verf, penselen en schilderijen, 

doordat mijn vader zo’n vijfhonderd schilderijen bij elkaar schilderde.

Als kind sliep ik letterlijk naast het atelier van vader, waar de geur van terpentijn mijn slaapkamer binnen walmde.

Het fascineerde me, hoe hij van een wit doek naar een prachtig schilderij toewerkte.

 

Zo zat de schilders microbe al héél vroeg in mijn bloed.

Ik kende nota bene niets anders.

Voor mij als kind was het heel normaal, dat vader schilderde, maar het leek wel of hij altijd 'vluchtte' in zijn atelier.

 Jaren later besefte ik, dat hij gewoon een ‘echte kunstenaar’ was,

en niet een vader die 'wegvluchtte' in zijn atelier,

om witte doeken in te kleuren…

Hij zat waarschijnlijk net als ik, in een heuse ‘strijd’,

om datgene op het doek te krijgen,

dat in zijn hoofd verborgen zat.

 

Zo maakte ik op mijn twaalfde,

onder vaders begeleiding,

mijn eerste 'echte' schilderijtje.

 

‘Tja, schilderen is soms een echte ‘worsteling’…

en een 'werk' verkopen doe ik nog steeds niet graag, 

het voelt alsof ik een 'stuk' van mezelf ‘weggeef’…

MAAR,

Wil jij toch één van mijn werken zien?

Kom eens langs voor een hapje en een drankje en geef je ogen de kost.

Mocht je op één of andere manier vallen

voor één van mijn werken…

Dan maak ik misschien voor jou wel een uitzondering!?

 

Pieter Paul Lauwers (PéPéLauwers)